کلاس اول درباره انتقال و وضعیت روانکاوی پسافرویدی است. در روانکاوی لاکانی، ما با انتقال به شیوه‌ای کاملاً متفاوت کار می‌کنیم، بنابراین این مفهوم ساده نیست. تمام درمان به نحوه مواجهه با انتقال و جایگاه روانکاو بستگی دارد
لکان مقاله «جهت‌گیری در درمان و اصول قدرت آن» را در سال ۱۹۵۸ نوشت و در کنگره بروکسل ارائه کرد. این متن در سال ۱۹۶۶ منتشر شد
او این مقاله را در نقد روانکاوی پسافرویدی، به‌ویژه روانشناسی ایگو و گرایش‌های انطباقی انجمن بین‌المللی روانکاوی، نگاشت. در آن زمان، جهت‌گیری غالب در روانکاوی بر تقویت ایگو و انطباق مُراجِع با واقعیت متمرکز بود – رویکردی که از نظر لکان با ناخودآگاه فرویدی در تضاد قرار داشت
:در این مقاله لکان
.ناخودآگاه فرویدی را بازتعریف کرد: ناخودآگاه چون زبان ساختار یافته است
.نقش روانکاو را مشخص ساخت و نشان داد که روانکاو نباید به‌عنوان راهنما یا تقویت‌کننده ایگو عمل کند
.انتقال را از نو جایگاه‌یابی کرد و به‌جای آنکه آن را مانعی در درمان بداند، آن را نیروی پیش‌برنده تحلیل معرفی کرد
.مفهوم قدرت در روانکاوی را به نقد کشید و بر این نکته تأکید کرد که روانکاو نباید در جایگاه سلطه قرار گیرد